افزار کوه کینو و شرکت کوه اندیش سبز برگزار می کند :

کوهپیمایی در دره هینکو و بالاروی از قله مرا پیک (6476 متر) در بین بلندترین کوههای جهان (هیمالایا) در کشور نپال .

برنامه سفر :

پیش نیاز :

برنامه صعود سه قله بلند ایران (دماوند – علم کوه و سبلان ) در تابستان .

اردوی آمادگی یک هفته ای خط الراس زردکوه 2 هفته قبل از حرکت.

تاریخ دقیق سفر پس از مشخص شدن تیم روشن می گردد. هر گونه نظر و پیشنهادی در این زمینه را با تلفن 09137718405 یا ای میل fazbla@yahoo.com کورش بلالی پور در میان بگذارید.

تو در آسمان ، ما در زمین ، چه نگاهی از آسمان داری به زمین

اگر چه فاصله هامان بیش از سال های نوری

اما در اندیشه بسیار نزدیک

ما به هوای تو ، می خواهیم به سوی آسمان کنیم نگاه

به یاد خاطره های خوب ، برای باور ماندگاری تو

یک با ر دیگر می رویم به کوه

شاید بر آن بالای بالاها

قلب ها مان نزدیکتر ...

گروه کوهنوردی فراز شهرکرد برای بزرگداشت یاد و خاطره دکتر سعید بهاء لو پزشک کوهنورد برجسته استان چهارمحال و بختیاری قصد صعود کوه جهانبین (قله نای هفشجان به ارتفاع 3276 متر) را در تاریخ 25 تیرماه 89 دارد.

به همین منظور از همه همنوردان گروه ها و هیئت های کوه نوردی دعوت به عمل می آوریم در این برنامه شرکت نمایید.

هفته گذشته (26 تا 31 اردیبهشت 89) به همراه 3 طبیعت گرد از کشور آلمان و یک مترجم و راننده به منظور پیاده روی در منطقه سبزکوه و دره عشق و آشنایی با مردم مهمان نواز کوچ نشین به این منطقه رفتیم. این تور از طرف شرکت ایران دوست و یک شرکت آلمانی گذاشته شده بود. محل پیوست من به گروه دوراهی کنرک – مورچگان و وستگان پس از شهر گندمان بود. حدود ساعت 12 از مینی بوس شهرکرد – لردگان در دوراهی وستگان پیاده شده و نیم ساعت بعد تیم نیز که از یاسوج می آمد به دو راهی رسیدند. پس از خرید نیازمندیها در شهر گندمان به سوی وستگان و آنگاه سبزکوه به راه افتادیم.

دره سبز کوه یکی از دره های سرسبز و زیبای استان چهارمحال و بختیاری است. موقعیت این دره در بخش مرکزی استان و بین کوهستان های کلار در شمال و کوههای هزار دره ، سبزکوه و لجن در جنوب شرق تا غرب قرار گرفته است. نام سبزکوه از طبیعت و پوشش گیاهی مناسب و سرسبز این منطقه گرفته شده است. با اینکه به نظر می رسید میزان برف سبز کوه کمتر از سال های پر بارش است. اما باران های بهاری سبب رشد و انبوهی گیاهان سبزکوه شده بودند و در کل از غنی خوبی برخوردار می باشد. حدود ساعت 4 در کنار چشمه "سرد" یا "سردره" برای شب مانی توقف کردیم. همان روز برای هم هوایی میمانان 2 ساعت کوهپیمایی کرده و به دلیل ریزش باران زود به کمپ برگشتیم. هوای دلپذیز و خنک پس از بارش و رنگین کمان زیبا چشم اندازهای منطقه سبز کوه را بسیار شگفت انگیز کرده بود.

روز دوم از چشمه سردره در دره له دراز (یکی از دره های اصلی سبز کوه در راستای جنوب شرق به طول تقریبی 9 کیلومتر ) تا ابتدای تنگ زندان پیاده روی کردیم. مسیر ما از جاده خاکی که به سوی چهار قاش و پشت هزار دره می رفت، گذر می کرد. در بین راه یکی از میهمانان پیش یک خانواده از اهالی ماند . ساعت 12:15 بر بالای پرتگاه های ابتدای تنگ زندان رسیدیم. جی پی اس ارتفاع را حدود 2900 متر نشان می داد. آبشار کردی کن از دور نمایان بود. ناهار را در اینجا خورده و به سوی محل کمپ برگشته و در مجموع 6 ساعت پیاده روی داشتیم. از کنار چشمه آب سرده با ماشین به سوی برد بلند حرکت کردیم . در برد بلند طبق برنامه قرار بود در دره حاج عباس کنار چادر های عشایر بمانیم . اگرچه چند گله گوسفند از مردم کوچ نشین در حال حرکت به سوی منطقه بودند با این حال هنوز در منطقه استقرار نیافته بودند. بهر حال چون آنها نیامده بودند محل کمپ خویش را در کنار چشمه چهرازگون برپاکردیم. چشمه چهرازگون در دره بسیار زیبایی درجنوب رشته کوه کلار و به فاصله حدود 7 کیلومتری روستای چهار طاق قرار گرفته است . یک باغ بزرگ گردود در این دره وجود دارد.

روز سوم حدود 4 ساعت پیاده روی کرده و از آبشار کوچک و بسیار زیبای تنگ یا دره آلی سان (دره بعد از تنگ شیشه به سوی سبزکوه) دیدن کردیم. قابل اشاره است رودخانه سبزکوه را با کمک جره (سیم بکسل و صندلی فلزی که با زنجیر به قرقره متصل می گردید) عبور کردیم. حدود ساعت 14 از چهرازگون به سوی چهار طاق حرکت کرده و ناهار را کنار شیلات فرخور (یکی از دره های پر آب پس از چهار طاق به سوی چهراز ) و ازماهی قزل آلای آن صرف کردیم. آنگاه به سوی روستای چهراز (حدود 15 کیلومتری جنوب شرق شهر ناغان) حرکت آغاز نمودیم. شب را در تپه های شمال شرق روستای چهراز در زیر اسمان صاف و هوایی دلپذیر به سر کردیم.

صبح روز چهارم (چهارشنبه) از چهراز به سوی ناغان حرکت کردیم. در شهر ناغان نان و چیزهای دیگر مورد نیاز را تهیه کرده و همچنین با یک وانت برای بردن وسایل به بالای تنگ لاغر قرار گذاشتم و به سوی چشمه دهنو در جنوب شهر ناغان حرکت کردیم. صبحانه را در کنار چشمه دهنو خورده و با 2 نفر از میهمانان به سوی تنگ لاغر پیاده روی کردیم. بقیه نیز با وانت به بالای تنگ لاغر رفتند. در تنگ لاغر با 2 خانواده از عشایر چهرازی گپی چند دقیقه ای زده و پس از 3.5 ساعت کوهپیمایی به بالای تنگ لاغر رسیدیم. هوای روز چهارم صاف و بسیار گرم بود. شب را درکنار چشمه در اتفاع 2350 متری گذرانیدیم . در بالای تنگ لاغر 1 چشمه و یک قنات وجود دارد . در جلوی دومی بندی کوچک ایجاد شده و آب آن را برای طرح گردو کاری که در شمال غرب دشتک بالای تنگ لاغر در سطحی به نسبت گسترده کاشته شده ، استفاده می کنند.

روز پنجشنبه (روز پنجم و آخر ترکینگ) حدود ساعت 9 از محل کمپ به سوی روستای دورک به راه افتادیم . مسیر به سوی جنوب شرق از جاده خاکی قدیمی معروف به جاده گچ عبور می کرد. بخش مهم مسیر از میان جنگل بلوط و به صورت تراورسی (پهنابری یا قطوری) تا دره بالادست روستای دورک پیش می رود. سپس با پیچ وخم فراوان پایین می آید.حدود ساعت 14 در پایین شیب در کنار معدن گچ و نزدیک چشمه ای کوچک به دوستانی که با خودرو آمده بودند پیوسته و ناهار را در همانجا خوردیم. از آنجا تا روستای دورک حدود 4 کیلومتر راه حاکی است. پس از ناهار به دورک رفته و از آنجا به سوی دره عشق حرکت کردیم . شب را در دره روبروی آبشار اصلی دره عشق سر کردیم.

روز جمعه آخرین روز گشت وگذار ما در منطقه بود و صبح حدود ساعت 9 به طرف شهرکرد حرکت کردیم. در بین راه تنها یک توقف نیم ساعت برای بازدید دریاچه چغاخور داشتیم. حدود ساعت 11:30 به شهرکرد رسیده و برنامه پیاده روی ما پایان پذیرفت.

دره سیر- بیدکان در شمال کوه چوبین – بیدکان که از غرب سورشجان شروع شده و تا غرب روستا هارونی در بخش لار از شهرستان شهرکرد در استان چهارمحال و بختیاری کشده شده است. راستای دره بیدکان موازی با کوهها (شمال غرب – جنوب غرب) و دره سیر کم کم جهتی بر خلاف کوهها می یابد. در سالهای اخیر سد بزرگی برای ذخیره آب چشمه های منطقه در ابتدای دره بیدکان زده شده است. با این حال آب به نسبت زیادی در دره سیر جریان داشته و از سوی جنوب این دره خارج می گردد.

جمعه (24/2/89) این هفته بر اساس برنامه گروه کوه نوردی فراز شهرکرد برای کوهپیمایی در دره سیر تا سد بیدکان به سوی سورشجان حرکت کردیم. حدود ساعت 6:30 در ابتدای دره سیر در کنار جاده آسفالته حدود 3 کیلومتر بعد از سورشجان پیاده شده و برخلاف جریان آب به سوی شمال غرب به راه افتادیم. کشتزارهای گندم ، جو، یونجه و.. ، پوشش سرسبز استپی دامنه ها ، صدای جریان آب ، آواز پرندگان ، صخره های سترگ ، استخرهای پرورش ماهی ، عو عو سگان گله ، هوای خنک بهاری و .. فضای ویژه ای را در آن صبح دل انگیز ایجاد کرده بود. تعداد40 نفر از اعضا و میهمانان گروه در این برنامه شرکت داشتند. مسیر مناسب است و تنها در انتهای دره سیر مسیر کمی سنگی می شود و دره تنگ تر می گردد. سپس دره باز می شود و به دره بیدکان متصل می گردد. ساعت 4 همه اعضای تیم به سد بیدکان می رسند. 2 ساعت برای صبحانه و ناهار در بین راه ایستاده و در مجموع حدود 15کیلومتر پیاده روی داشتیم.

بر خلاف بیشتر کوههای استان چهارمحال و بختیاری و در کل زاگرس ، مسیر مناسب صعود کوه هلن از دامنه جنوبی آن است. به دلیل وجود صخره ها و پرتگاه ها مسیر دامنه شمالی فنی به نظر می رسد. ما نیز طبق برنامه گروه کوه نوردی فراز مسیر جنوبی این کوه را برای صعود برگزیدیم. کمی از نیمروز پنج شنبه شانزدهم اردیبهشت ماه هشتاد و نه گذشته بود (ساعت14:30) ، به همراه 21 نفر از همنوردها و میهمانان گروه فراز از شهرکرد بیرون زدیم . مقصد نهایی حرکت با خودرو (مینی بوس) روستای سرتنگ مسن بود. در مسیر شهرها و روستاهای مهم زیاد است اما مهمترین آنها ناغان ، دوپلان ، بره مرده ، گندم کار ، سرخون ، ده کهنه ، چولدان و شیاسی است. در ده کهنه دو نفر از دوستان محل به ما می پیوندند. حدود 2 کیلومتر مانده به روستای بوگر (رو به سمت ارمند لردگان) خودروی ما وارد جاده فرعی خاکی در سمت چپ یا شمال می گردد. این جاده با پیچ و خم بسیار به روستای سرتنگ مسن می رسد. طول این جاده حدود 10 کیلومتر است. حدود 200 متر نرسیده به سرتنگ مسن ما وارد جاده فرعی شیلات سرتنگ می شویم. طول این جاده زیاد نیست و حدود 300 متر است. ساعت 6:50 در کنار شیلات پیاده شده و حدود 1 کیلومتر بالاتر نزدیک چشمه به نسبت بزرگ سرتنگ مسن بر روی تپه ای برای شب مانی می ایستیم.

جمعه هفدهم اردیبهشت ساعت 5:30 از خواب بیدار شده و پس از جمع کردن کمپ ساعت 6 صبح حرکت آغاز گردید. مسیر در راهی پایکوب موازی با جهت کوه هلن یعنی به سوی جنوب شرق است. این راه پایکوب از یک دره ی اصلی گذر کرده و چندین دره فرعی را از پهلو پهنا بر می کند. پوشش جنگلی با گونه غالب بلوط و گونه های دیگری چون ارژن ، زالزالک ، کلخونگ ، بنه و غیره است. گل های رنگارنگ ، گیاهان بوته ای و یکساله چون گندمیان و دیمزارهای جو ، قارچ و.. پوشش زیر جنگل را شکل می دهد. حدود ساعت 8 به امازاده ای می رسیم . 15 دقیقه بعد از آن دردامنه سمت راست چشمه ای کوچک وجود دارد . بر روی این چشمه منبع و آبشخوری برای دام های اهلی بنا شده است . نام این چشمه از نام منطقه یعنی "لرک" (lark ) گرفته شده است. یک ساعت بعد از دامنه جنوبی قله شاه ماران از راهی پایکوب به سوی خط الراس هلن – بزمنی بالا می رویم. ساعت 13 به خط فراز هلن می رسیم . جی پی اس ارتفاع آن را 2920 نشان می دهد. ناهار را 50 متر زیر خط الراس در کنار برکه آبی که معروف به "گورآب " است ، خورده و حدود ساعت 14 در امتداد خط الراس به سوی قله اصلی در راستای شمال غرب حرکت کردیم. حدود ساعت 15 قله اصلی بخش جنوب شرقی کوهستان بزمنی که در شمال شرقی روستای سرتنگ مسن قرار گرفته را صعود کردیم. اهالی این قله را " دو بردان" می نامند. فرود تا ساعت 18 از دامنه جنوبی تا شیلات سرتنگ از دامنه با شیب تند ادامه یافته و از آنجا به سوی شهرکرد حرکت می کنیم.

کوه هلن دنباله جنوب شرقی کوهستان یا رشته کوه بزمنی است. کوه بز منی در ادامه کوههای بلند استان چهار محال و بختیاری (زون زاگرس مرتفع) و نزدیک به میانه بخش غربی آن قرار گرفته است (برای اطلاعات بیشتر به قسمت کوه بزمنی بروید). از نظر جغرافیای سیاسی رشته کوه بزمنی به همراه همه قله ها (هلن ، کرملن ، کرکنجی و..) در دهستان میان کوه و مشایخ از بخش ناغان در جنوب و جنوب غرب شهرستان اردل به شمار می رفت . اما هم اکنون جزیی از شهرستان کیار به حساب می آید. با اینکه بلندی کوه هلن زیاد نیست (بلندترین قله آن 3103 متر بلندی دارد) . با این همه اختلاف ارتفاع آنها زیاد است. برای نمونه اختلاف ارتفاع کوه هلن با روستای سرتنگ مسن بیش از 1500 متر است و با روستاهای بوگر و مسن حدود 1900 متر و تا رودخانه ارمند (کارونگ) بیش از 2000 متر اختلاف ارتفاع دارد. اهالی به یکی از قله های بین سرتنگ مسن و روستای ده کهنه به ارتفاع حدود 2900 متر هلن می گویند و قله های دیگر هر کدام نام دارند از مهمترین آنها دو بردان (3900 متر) ، تل گوراو (گوراب 2902 متر) ، شاه ماران (29020 متر) و کل برد 2860 متر است. از ویژگیهای کوه هلن دامنه های صخره ای و پرتگاهی (از ارتفاع حدود 2 تا 2200 متر به بالا) و دامنه های با شیب ملایم خاکی ( خاک قهوه ای پرنگ و بسیار حاصلخیز) در پایین دست است. تنوع زیستی یکی از ویژگیهای بارز کوه هلن است. تراکم بیشتر درختان جنگلی به ویژه در دامنه های خاکی با شیب ملایم در جبهه جنوبی کوه هلن و تنوع گونه هایی چون بلوط ، بنه ، کلخونگ ، بادام کوهی ، انجیر ، کیکم ، آلبالوی وحشی و تراکم گونه های زیر جنگلی (انواع گندمیان ، بابونه ، گل های رنگارنگ ، قارچ و..) سبب غنی این کوه شده اند . به طور طبیعی غنی پوشش گیاهی تنوع زیستی را نیز افزایش داده است . به طوریکه در یک برنامه یک روزه که ما از این کوه بالا رفته گونه هایی چون گرگ ، خرگوش ، عقاب ، کبک و چند گونه پرنده دیگر مشاهده شد. در برخی از قسمت ها انسان ها درختان را قطع کرده و گفته های اهالی حاکی از شکار زیاد درمنطقه است . از اینرو از یک طرف توان های فراوانی برای پایداری زیستی دارد و از سوی دیگر اگر جلوی روند تخریب گرفته نشود منطقه با فاجعه های خطرناکی روبرو خواهد شد. همچنین نزدیکی این منطقه به منطقه حفاظت شده سبزکوه ، برای پایداری زیستی کوه هلن نیز می تواند امتیاز دیگر باشد.

پنجشنبه این هفته (9/2/89) به همراه 7 نفر از دوستان همنورد طبق برنامه بهار گروه فراز شهرکرد در ساعت 15 از شهرکرد به سوی روستای یاورآباد در منطقه بیرگان شهریاری حرکت آغاز نمودیم. هوا ابری بود و بارش های رگباری به صورت پراکنده در بین راه می بارید. در روستای پردنگان نیز یکی دیگر از دوستان به ما پیوست و پس از پشت سرگذاشتن چند شهر و روستا همچون فارسان و باباحیدر ، نصیر آباد ، قلعه فریدون و صالح آباد، قبل از روستای دهنو به سمت چپ (غرب) پیچیده و وارد جاده شهریاری می شویم. در ادامه جاده روستاهای چندار و موردل را پشت سر می گذاریم . آنگاه وارد جاده فرعی جاده یاورآباد، در سمت چپ یا شمال می شویم . ساعت 4:45 در روستای یاورآباد از مینی بوس پیاده شده و به دلیل بارش شدید رگبار و تگرگ در زیر سایبان خانه ای پناه می گیریم. پس از چند دقیقه بارش که بند آمد (ساعت 5:15) به سوی دشت لاغرک در جهت کلی شمال شرق به راه می افتیم. طبیعت سرسبز و زیبا ، هوا ابری نمناک و گاهی بارش های پراکنده در مسیر جاده خاکی پیش می رویم. بعد از ده دقیقه به چشمه بزرگ و معروف مروارید می رسیم که در سال های اخیر به دلیل فعالیت های انسانی آب آن بسیار کم شده است. در ادامه مسیر در تنگ لاغرک به خانواده ای از مردم خونگرم کوچ نشین بختیاری برخورد می کنیم. پس از گفتگوی کوتاه به راه خویش ادامه می دهیم. در ساعت 7:10 به گردنه لاغرک در ارتفاع 2841 متری رسیده و سپس به طرف دشت لاغرک سرازیر می شویم . حدود ساعت 8 به کنار چشمه ای کوچک با برکه ای در جلوی آن می رسیم. در اینجا یک ساختمان بی سقف و یک حمام کنه برای گوسفندان وجود دارد. این چشمه بر روی سطحی هموار در گوشه جنوبی دشت لاغرک واقع گردیده و ارتفاع آن 2808 متر است. در حالی که باد به نسبت شدیدی در حال وزش می باشد ، چادر ها را در ساختمان خالی و بدون سقف بر پا و شب را در همانجا می مانیم. صبح جمعه با آواز پرندگان از خواب برخاسته و از مناظر و چشم اندازهای بسیار شگفت انگیز دشت لاغرک محظوظ می شویم. پس از خوردن صبحانه در ساعت 8:20 به سوی قله اصلی کلک در گوشه شمال شرقی دشت لاغرک بالا می رویم. مسیر ابتدا از جاده خاکی و سپس وارد راه پایکوب باریکی می شود و در نزدیک خط الرس شیب آن تند می گردد. 1.5 ساعت بعد از حرکت به خط فراز کوه کلک – سالداران می رسیم . ارتفاع این بخش از گردنه 3121 متر می باشد. ما در اینجا کوله ها را گذاشته و بلندترین قله کوه کلک را صعود کردیم . جی پی اس بلندی این قله را 3202 متر از سطح آبهای آزاد نشان می داد. پس از استراحتی کوتاه از یال شمالی قله که تا بالا دست دره سراب امید آباد در جنوب غرب دره پایین رفته و سپس جهت ما دوباره به طرف شمال شرق تغییر کرد. در اینجا به غار کوچکی نیز برخورد می کنیم که سه نفر از دوستان آن را شناسایی می کنند. این غار پس از حدود 5 متر نشسته روی به تالار کوچکی به ارتفاع حدود 2 متر می رسد و سپس دو راه می شود که هر کدام 15 متر به حالت نیم خیز روی ادامه یافته و بسته می شوند. از راه پایکوب تا کمی پایین تر از دهانه غار سراب پایین می رویم و در کنار دو درخت بزرگ زردآلو در ساعت 13 برای ناهار توقف می کنیم. در همانجا تا ساعت 17 برای پیوستن دوستان برنامه یک روزه کوه کلک به استراحت می پردازیم . حدود ساعت 19 پس از روستای امیدآباد نزدیک جاده اصلی سوار مینی بوس شده و به همراه دوستان برنامه یک روزه به سوی شهرکرد می رویم. ساعت حدود 20:30 در شهرکرد برنامه پایان می پذیرد.

"سالداران" یکی از کوهستانهای مهم و بلند رشته کوههای بخش مرکزی استان چهارمحال و بختیاری است. این کوهستان در شمال غربی شهرستان فارسان و جنوب شرقی کوهرنگ واقع گردیده است. کوهستان سالداران از تنگ درکش و ورکش (در جنوب شهر جونقان و شمال اردل) تا تنگ و دشت لاغرک (بین کوه زراب و سالداران و کلک ) کشیده شده است. بلند ترین قله کوهستان سالداران نزدیک به 3625 متر از سطح آبهای آزاد ارتفاع دارد برخی قله اصلی سالدران را به عنوان کوه کلک می نامند. اما در واقع کوه کلک در ادامه شمال غرب خط الراس اصلی سالداران قرار گرفته (به صورت بخشی وسیع از کوهستان سالدران) و توسط یال باریک و گردنه ای به کوه زراب پیوسته است. کوه کلک در راستای شمال شرق به صورت یالی پهن و گسترده به گردنه نعل اشکنان می رسد و دو حوضه رودخانه کارون و زاینده رود را از هم جدا می کند. بین خط فراز اصلی کوه زراب و کوه کلک دشت لاغرک واقع گردیده و به سوی جنوب شرق تا گردنه بین قله اصلی کوه سالداران و کوه احمد لیوه کشیده شده و در این قسمت به دلیل کم شدن پهنا و باریکی ان به دره لاغرک معروف است. از دید پیکر شناسی زمین لاغرک به صورت چاله ای بسته همانند یک "پولوژه" (اصطلاحی برای دشت های کوچک که بر اثر انحلال بوجود آمده و در میان یا کناره آنها چاه های فرو آب (سینک هول) وجود دارد ، مانند دشت ارژن) است که به نظر می رسد در زمان هایی در گذشته نیز به صورت دریاچه در می آمده است. البته با توجه به پهنای زیاد کوه کلک و شیب ملایم و همچنین کش و قوس دامنه های آن نقش نیروهای زمین ساختی را در شکل گیری چهارچوب نخستین آن نبایستی نادیده گرفت. بهر حال شهر بابا حیدر و روستاهای موسیری ، سپیدانه ، کوانک و امید آباد سراب در دامنه شمال شرقی نزدیک ترین شهر و آبادی ها به کوه کلک می باشند. از سوی جنوب غرب نیز دشت لاغرک توسط تنگی به دره شهریاری (نزدیک ترین روستا یاورآباد زیر دست چشمه معروف "مروارید") در منطقه بیرگان متصل است. دشت لاغرک نیز توسط جاده ای خکی به روستای سپیدانه در شمال شرق کوه کلک و روستای یاور آباد در جنوب غرب راه دارد. غار و آب معروف سراب در دره باز در شمال شرق کوه کلک واقع گردیده است.

در جنوب شهرکرد در ادامه کوهستان جهانبین به سوی جنوب شرق بعد از تنگ خراجی رشته کوهی به نسبت بلند کشیده است. این رشته کوه تا گردنه حلوایی ادامه داشته و از جمله کوههای مرکزی استان چهارمحال وبختیاری است. این رشته نام واحدی ندارد و بیشتر به اسم سه کوه مهم آن یعنی "ارجنه " ، "پره داس" و "یمری (یومری)" خوانده می شود. از اینرو ما این رشته را به نام "ارجن پره یمری " می خوانیم. البته این کوهستان قله های بیشتری همچون " بلوط پیر" ، "شنی" یا "شنستان" ، "کره احمد" ، "اشگفت سیاه" و غیره دارد. بلندترین کوه این رشته پره داس است که از سطح آبهای آزاد 3245 متر بلندی دارد. کوه یمری از کوههای مهم و زیبای این کوهستان است. کوه یمری با 3180 متر بلندی در جنوب روستای سرتیشنیز واقع گردیده است.

برای بالاروی از کوه یمری بر اساس تقویم بهار گروه کوه نوردی فراز شهرکرد، روز جمعه سوم اردیبهشت هشتاد ونه ساعت 6:26 دقیقه در کنار کارخانه آرد کیار از مینی بوس ها پیاده شدیم. قابل اشاره است پس از روستای خراجی در جاده شهرکرد به سوی شلمزار به طرف چپ یا شرق پیچیده و وارد جاده فرعی روستاهای بخش کیار می شویم. ده دقیقه بعد تعداد بیست و یک نفر از همنوردان برای صعود یمری به راه می افتند. مسیر کف دره انتخاب می گردد. هوای ابری بهار خنک و دلپذیر است. بیشتر دامنه ها سبز و پوشیده از انواع گیاهان یکساله ، گل ها و بوته ها ست . حدود ساعت 8:10 در کنار آبشاری زیبا برای ناشتایی می ایستیم. آنگاه در ساعت 9:15 بالاروی دوباره ما شروع گردید. از سمت راست آبشار بالا رفته و به ابتدای باغ بزرگ و زیبای "آقا کمال" می رسیم. دامنه های بالاتر از باغ پوشیده از انواع گیاهان و گل هاست و دربین آنها گل لاله واژگون خودنمایی می کند. در کنار آب در جهت جنوب بالا می رویم. ابرها متراکم تر شده اند . اما هنوز باران نمی بارد. از دامنه شمالی بین دو قله اشگفت سیاه در سمت راست و قله یمری در سمت چپ ما بالا می رویم . دراینجا شیب تند تر می شود. با چند نفر از اهالی برخورد می کنیم . آنها بیشتر مشغول چیدن گیاهان خوراکی هستند. یکی از دوستان می پرسد چیدن این گیاهان از نظر زیست محیطی مشکلی ندارد؟ همنورد دیگری پاسخ می دهد. اگر به طور پراکنده بچینند که برخی از آنها باقی بمانند و بتوانند گل بدهند و همچنین از ریشه نیز نچینند ، به نظر می رسد مشکلی ایجاد نکند. بهرحال به آهستگی بالا می رویم . نزدیک خط فراز کوه یمری حدود ساعت 11 ریزش باران آغاز می شود. مه به نسبت غلیظی خط فراز کوه و ما را فرا می گیرد. با توجه به شیب تند و لغزنده شدن دامنه برگشت سخت تر می باشد و ازاینرو پیش روی بر رو خط الراس و پایین رفتن از دامنه جنوب شرقی که شیب ملایم تری دارد، مناسبتر به نظر می رسد. بر روی خط الراس در برخی قسمت ها دست به سنگ دارد. هر چه به قله نزدیک می شویم ، باد شدید به همراه باران حرکت را سخت تر می کند. سرانجام در ساعت 12:55 پا بر روی قله می گذاریم. جی پی اس ارتفاع قله را 3180 متر نشان می دهد. بدون ایستادن زیاد از سوی جنوب شرق به سمت گردنه همایی پایین می رویم. نزدیک گردنه باران بند می آید. از گردنه جهت ما به سوی شمال تغییر می کند واز دره باز با شیب ملایم به سوی باغ آقا کمال سرازیر می گردیم. سراسر این دره پوشیده از مخمل سبز چمن و انواع بوته های گون و گیاهان یکساله و گل های رنگارنگ به ویژه لاله واژگون است و واقعا چشم اندازهای خیره کننده ای و زیبایی را را به خصوص بعد از بارش بوجود آورده است . حدود ساعت 14:40 کنار چشمه ای در سمت چپ یا جنوب غرب باغ آقا کمال، برای ناهار حدود یک ساعت می مانیم. آنگاه از راهی پایکوب در بالاتر از باغ زیردست باغ آقا کمال تراورس کرده و ازسمت شمال کوه مشرف به روستای سرتیشنیز پایین می رویم. ساعت 17 همه همنوردان در کنار کارخانه آرد هستند. پس از برگزاری جلسه نقد و پیشنهاد به سوی شهرکرد حرکت می کنیم و نیم ساعت بعد در شهرکرد برنامه پایان می پذیرد.

روستای چهراز از آبادی های مهم دره سبزکوه است و در کنار رودخانه سبزکوه واقع گردیده است. دره سبز کوه یکی از دره های سرسبز و زیبای استان چهارمحال و بختیاری است. موقعیت این دره در بخش مرکزی استان و بین کوهستان های کلار در شمال و کوههای هزار دره ، سبزکوه و لجن در جنوب شرق تا غرب قرار گرفته است. روستای دورک نیز در یکی از زیباترین و باشکوه ترین دره های استان یعنی دره عشق واقع گردیده است. دره عشق دره پس از دره سبزکوه به سوی جنوب است . این دره در بخش جنوب غربی استان و دربخش ناغان واقع گردیده و محل گذر مهمترین رودخانه استان یعنی کارونگ شمالی است (برای اطلاعات بیشتر به گزارش پیاده روی دره سبزکوه بروید) .

با توجه به انطباق گسله سبزکوه – دوپلان با کوههای لجن ، سبزکوه و هزار دره ، دامنه جنوبی این کوهها از دیواره ها ، پرتگاهها و صخره های فراوانی تشکیل گردیده و از اینرو گذر از دره سبزکوه به دره عشق و برعکس مشکل و تنها از چند گذرگاه امکان پذیر است. یکی از این مسیرها از تنگ لاغر از جاده ای قدیمی معروف به جاده گچ گذر می کند. به مظور شناسایی این مسیر به همراه 2 دوست همنورد تصمیم به کوهپیمایی از این مسیر گرفتیم.

جمعه 5 صبح بیست و هفتم فروردین ماه 1389 از شهرکرد به مقصد روستای چهراز به راه افتادیم. با اینکه روستای دم آب نیز می تواند آغاز کوهپیمایی مناسب باشد. اما ما برای شناسایی بیشتر جهراز را برگزیده بودیم. راه از کیان ، طاقانک ، شلمزار، گهرو، زوردگان ، چغاخور ، سولگان ، ناغان و جغدان می گذرد. ساعت 6:15 در روستای چهراز پایین یا حیدرآباد پیاده شده و با توجه به هماهنگی قبلی خودرو شخصی یکی از همنوردان را درکنار خانه یکی ازاهالی گذاشتیم. با اصرار زیاد این خانواده مهمان نواز (رئیسی) اگر چه ما انتظار نداشتیم ، صبحانه را میمان آنها بودیم. ساعت 7:05 به طرف روستای دم آب حرکت کردیم. مسیر از جاده خاکی بر روی دشت دامنه ای به سوی غرب تا شمال غرب پیش می رفت. هوا ابری بود و با اینکه در آن هنگام بارش بند آمده بود، با این حال زمین گلی و حرکت در آن سخت بود. پس از پنجاه دقیقه و طی 3 کیلومتر به روستای دم آب رسیدیم . روستای دم آب روستایی کوچک و در شمال تنگ سیاه و در حدود 12 کیلومتری جنوب شهر ناغان و 5 کیلومتری جنوب شرق روستای دهنو واقع گردیده است. پس از دم آب مسیر بر روی جاده آسفالت به سوی غرب ادامه می یابد. 2 حدود کیلومتر پس از دم آب به سوی روستای دهنو در شمال غرب به ابتدای تنگ لاغر می رسیم. تنگ لاغر یکی از گذرگاه های قدیمی بین دره سبزکوه و دره عشق به شمار می رفته است. این تنگ حدود 5.5 کیلومتر طول دارد و راستای کلی آن شمال شرق – جنوب غرب است. در ساعت 9:25 به انتهای تنگ لاغر و ابتدای بخش وسیع و باز دره که به سرتنگ لاغر مشهور است می رسیم . در اینجا بند سنگ چینی برای ذخیره آب چشمه سرتنگ که کمی جلوتر است زده شده است. همچنین باغ بزرگی از نهال های کوچ گردو کاشته شده است. راستای کلی این بخش از دره موازی با کوهها یعنی شمال غرب – جنوب شرق است و سطح آن از چند تپه و دشتک دامنه ای تشکیل گردیده که در این هنگام از سال پوشیده از چمنزار و انواع گیاهان و گل ها بود. ارتفاع سرتنگ حدود 2350 متر است. پس از چند دقیقه استراحت در ساعت 9:45 باز به راه خویش به سوی جنوب شرق در جاده قدیم گچ به طرف روستای دورک ادامه دادیم. ریزش بارش نیز در این هنگام شروع گردید. پوشش گیاهی دامنه های بالاتر از انواع گیاهان بوته ای همچون گون ها و تک درختان صنوبر کوهی تشکیل گردیده است. همینطور که پیش می رفتیم بر شدت بارش افزوده می شد و مه غلیظی نیز ما را فرا گرفت . در دره سرتنگ دو جاده وجود دارد یکی از جاده ها حدود 100 متر بالاتر به موازی جاده پایین پیش می رود. چون جاده بالاتری قدیمی تر به نظر می رسید و از پیش می دانستیم از جاده گچی استفاده نمی گردد و خراب شده بنابراین ما جاده قدیمی تر را انتخاب کردیم. این جاده تا ارتفاع حدود 2506 متر بالا می رود . پس از حدود 2.7 کیلومتر حرکت در این راه ، جاده تمام می شود و به راهی مالرو تبدیل می گردد . در اینجا متوجه می شویم مسیر را اشتباه آمده و بایستی از جاده پایین می رفتیم . به سوی پایین به راه افتادیم. در اینجا مه کمی باز شده بود و حدود 50 متر که پایین آمدیم من آثار جاده قدیمی را حدود 200 متر پایین تر دیدم. بارش همچنان با شدت درحال بارش بود. هنگامی که به جاده رسیدیم . راه به صورت تراورسی تا بالادست دره دورک در سمت جنوب شرق پیش می رود. این بخش از مسیر (تراورس) حدود 4 کیلومتر طول دارد و دو بالا و پایین دارد که بیشنه آن 100 متر است. ارتفاع خط جنگل بین 2300 تا 2400 متر متغییر است. گونه غالب درختان بلوط است. درختانی چون بادام کوهی و زالزالک در ارتفاع بالاتر و درختان بلوط و کلخونگ یا بنه در ارتفاع پایین تر دیده می شوند. صنوبر کوهی نیز در صخره های بالادست مشاهده می گردد. با اینکه بیشتر بخش ها را مه فرا گرفته است. اما چشم اندازهای نمایان بسیار زیبا و خارق العاده اند. در بالادست دره دورک جاده با چند پیچ و خم پایین می رود و درارتفاع حدود 1770 متر به جاده معدن گچ می رسد. دراینجا یک بنای سنگی و یک چشمه که از زیر بخش گچی بیرون می آید وجود دارد. حدود ساعت 13 ما به اینجا رسیده و پس از چند دقیقه استراحت در جاده خاکی (قابل استفاده خودرو) به سوی روستای دورک حرکت می کنیم. طول این جاده حدود 4 کیلومتر است و ما در ساعت 14 وارد روستای دورک جدید می شویم . روستای دورک اناری به صورت یک شهرک جدید و بزرگ از کنار رودخانه تا ارتفاع 1500 متری گسترش یافته است. روستای قدیمی حدود 2 کیلومتر جلوتر به طرف روستای دره عشق در جهت جنوب شرق واقع گردیده است و هم اکنون به جز یک یا دو خانوار ساکن ندارد. این روستا پایان کوهپیمایی ما بود. طول کل مسیر کوهپیمایی ما از چهراز به دورک بر اساس جی پی اس 24 کیلومتر برآورد می گردد. ناهار را در مسجد دورک خورده و با یک دستگاه پیکان به سوی روستای چهراز حرکت کرده و پس از حدود 1 ساعت ( 16:35) دوباره به چهراز رسیدیم . ده دقیقه بعد پس از خداحافظی و سپاسگذاری از مهمان نوازی خانواده رئیسی به سوی شهرکرد رفته و حدود ساعت 18 به شهرکرد رسیده و برنامه پایان پذیرفت.